De jonge Engelse componist James Birchall maakt al enkele jaren furore in de Britse muziekwereld. Zowel de BBC als belangrijke muziekbladen vallen over elkaar heen om Rough Fields, de naam waaronder Birchall opereert, de hemel in te prijzen. Is dat terecht? Daar valt niet eenduidig op te antwoorden. Op het eerste gehoor lijkt het allemaal mee te vallen, dit debuutplaatje (na een aantal ep’s in 2011) ‘Edge of the Firelight’. Wat direct opvalt is dat Birchall in hetzelfde straatje opereert als the Postal Service en Death Cab for Cutie, de projecten waarin Ben Gibbard de grootste rol speelt. Denk aan lo-fi elektronische folkpop liedjes die erg fijn in het gehoor liggen, door de langzame manier van zingen met een goede stem. Af en toe lijkt Birchall iets te veel naar de auto-tune te neigen, maar gelukkig draaft hij dat nergens door. De eerste luisterbeurt levert een lekker wegdroom-album op, en daar is niets mis mee. Na wat meer luisterbeurten blijkt dat Birchall niet voor niets ook bekend staat als elektro-akoestisch componist. De liedjes zitten vol details die op het eerste gehoor niet opvallen, maar wel voor een belangrijk deel zorg dragen voor de fijne sfeer. De kleine geluidjes van gevonden voorwerpen, half-kapotte instrumenten en omgevingsgeluiden zorgen ervoor dat er een authentieke (ja, echt waar) sfeer de nummers binnenkruipt. Hier en daar komt een vergelijking met Mark Linkous van Sparklehorse naar boven, ook al zo een meester in de muziek gedragen laten worden door het bijna onhoorbare. ‘Edge of the Fire Light’ van Rough Fields is op zijn minst een makkelijk wegluisterbare plaat, maar op zijn best, voor degenen die de muziek de tijd geeft die het verdient, nog een stuk meer.