Op haar eigen website definieert Huntsville zichzelf als een band die instrumentale drones maakt; een omschrijving waarmee het gezelschap zichzelf tekort doet. Het beste bewijs hiervan vormt het lange, doorwrochte nummer Eras dat de hele tweede cd beslaat van deze dubbelaar: de groep voelt zich helemaal thuis en lijkt zichzelf te overstijgen. De volledig instrumentale track vormt een imaginaire soundtrack, die drijft op (tabla)percussie, een zwetende akoestische bas en flarden vervormde gitaarklanken. De sfeer van dark ambient is nooit ver weg, doch gelukkig wel zonder de valse bombast en kitsch die het verstarde genre eigen lijkt. Die beperkende kadrering doet eigenlijk afbreuk: Eras bevat evengoed elementen van een intensieve acid regenbui waar het Omar Rodriguez-Lopez Quintet op jaloers zou mogen zijn. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat grote namen als Nels Cline (zie GC#79) en toppercussionist Glenn Kotche hun medewerking verleenden aan dit meesterwerk. Eras neemt haar tijd en vormt dan ook niet minder dan een gestructureerd verhaal waarin alles intenser wordt tot op het kokende, dampende hoogtepunt – een boeiende luistertrip. De eerste cd neemt in vergelijking wat gas terug. De bonte afwisseling tussen gitaarminiatuurtjes (zoals Lancet en Ogee) en langere, vrije experimenten waarin onder andere de klanken van sarangi, shruti box (respectievelijk de Indiase luit en een soort elektronisch droneproducerend toestelletje), percussie, banjo (!) en gitaren de dienst uitmaken, is wat minder goed uitgebalanceerd dan Eras, maar nog steeds meer dan de moeite waard voor de enthousiaste ontdekkingsreiziger. Huntsville is dan ook een band die best wat meer aandacht mag genieten.