We keken even vreemd op toen deze plaat zijn rondjes begon te draaien. Wat hoorden we namelijk? Demootjes van Lemmy toen Motörhead nog in zijn kinderschoenen stond. De stem is krak dezelfde als de inmiddels tot oude knakker Kilmister, maar dan in zijn jonge jaren uiteraard en ook muzikaal klinkt de band als Motörhead. Dan dachten we: potdikke, een eerbetoon aan Motörhead zonder covers. Mis. Gunslinger is een band die in 1979 aan zijn muzikale reis begon en na ettelijke naamswijzigingen een hele tijd Chainsaw als groepsnaam hanteerde en pas toen Andy Lamb als nieuwe drummer werd ingehaald om het oorspronkelijke duo Alan Davey en Nigel Potter te vervoegen, koos het trio voor Gunslinger. Toen al maakten songs als Night Song, Warhorse en Gunslinger deel uit van de spraakmakende optredens. De band slaagde er echter niet in om een platencontract te versieren en dat verklaart waarom deze plaat pas nu verschijnt. Toen hun carrière maar niet wilde vlotten, werd Nigel net niet de nieuwe gitarist bij Lemmys band en gaf er permanent de brui aan, terwijl Alan de bas opnam bij Hawkwind, en die positie zeer lang bleef behouden. Alan en Nigel kwamen in 2008 weer samen om hun oude nummers opnieuw op te nemen, en nadat Nigel alweer vertrok, is Alan nu zelfs op tournee, samen met twee jonge snaken, om zijn Gunslinger eindelijk echt op de kaart te zetten. Daarvoor gaf hij zelfs zijn positie bij Hawkwind op in 2007, dus de man gaat er echt voor. Stone Axe is al net zo min een vernieuwende band. Het is het zijproject van Tony Reed, frontman van Mos Generator, een band die eerder de behoorlijke plaat The Late Great Planet Earth uitbracht. Mos Generator putte uit het Monster Magnet-vaatje met wat snuifjes Crimson en Fatso Jetson, terwijl Stone Axe verder in de tijd teruggaat, richting Cream, Grand Funk Railroad, The Free en Bad Company. Klassieke jaren 1970 harde rock dus, waar nog een snuif NWOBHM bij werd gegoten. Actualiteitswaarde is bijgevolg nihil, maar de soms naar southern boogie neigende deuntjes, een beetje zoals ZZ Top ze meestal brengt, zitten wel goed in elkaar en passen perfect op Roadburn, het label van het gelijknamige festival. Misschien kunnen ze volgende keer meteen ook Gunslinger contacteren. Beide bands zijn namelijk nieuwe oude gloriën.