De cd ‘Eagle Prayer’ van pianist en muziektechnoloog Florian Wittenburg is een doordacht geheel. Als omlijsting dienen twee gebeden, gericht aan de koning van het luchtruim, beide van gelijke lengte en gespeeld op de piano. Als draaipunt fungeert ‘One White Tree (Piano Version)’. Voor en na die muzikale spil plaatst Wittenburg achtereenvolgens een korter stuk, poëtisch voorgedragen teksten tegen een achtergrond van klanken die doen denken aan een glasharmonica, en een langere compositie voor elektronica. Een wat dorre opsomming, dat zal ik onmiddellijk toegeven. Maar wel van belang. Bij het beluisteren doet de muziek namelijk intuïtief aan, terwijl er een rationele structuur aan ten grondslag blijkt te liggen. Ook de titel van het tweede lange stuk ‘p2s2p’ suggereert dat er sprake is van een weloverwogen (zij het betrekkelijk eenvoudige) vorm. Toch is de eerste indruk er een van meditatieve, introverte lyriek. In de pianostukken, gespeeld met de voet op het sustainpedaal, geeft hij ruim baan aan boventonen en interferenties. Het genoemde ‘p2s2p’ doet het meest denken aan een herinterpretatie van ‘Music For 18 Musicians’ van Steve Reich voor een keyboard dat Daniel Lanois vol watten gestopt heeft. Op zich klinkt dat allemaal nog niet zo slecht. Maar ik haak toch af bij die twee nummers met gesproken tekst, ‘Willow Tree?’ een en twee. Dat vraagteken in de titel is al een beetje mallotig, al zou het een verwijzing kunnen zijn naar René Magrittes ‘La Trahison Des Images’ (‘Ceci n’est pas une pipe’). Erger is het op plechtige toon reciteren van quasi-diepzinnige regels. Het zet de hele cd in een sepiagetint perspectief, dat je steeds meer doet verlangen naar krachtige contrastwerking. Die heeft Wittenburg niet te bieden.