Het dunk!festival blijft een uniek gegeven: van heinde en verre blazen honderden postrockliefhebbers verzamelen voor een affiche met een kleine vijftig vrij obscure namen die hun dikwijls intense muziek in optimale omstandigheden kunnen brengen.
Ook al is het potentiële publiek relatief klein, het is er wel, en voor hen zijn de drie dagen dunk!festival een festijn. Ook zonder grote publiekstrekkers: wie hier rondloopt komt voor de muziek, en trekt graag op ontdekking in de vier zalen van Kunstencentrum Viernulvier.
Het dunk!festival brengt gelijkgestemde mensen samen, en dat geldt ook al eens voor de bands zelf. The Ivonne Van Cleef Orquestra is een band-op-afstand, met leden uit Argentinië, de VS en Frankrijk. Zij mochten de theaterzaal openen met een zeldzame live-set. Met gitaar, bas, drums, synths en koperblazers joegen ze golven zinderende instrumentals naar het publiek, als was de theaterzaal het decor voor een western.
Vóór de ontknoping daarvan was het spurten naar de domzaal, in de nok van de Vooruit, om Gentenaar Bauke Meersman aan het werk te kunnen zien. Zijn handelsmerk: een gevechtsuitrusting met saxofoon en basklarinet, die samen ingezet worden. Je zou kunnen zeggen: wat bezielt iemand om met twee toeters op een podium te gaan staan? Maar je zou ook kunnen zeggen: wie doet het hem na? En de keren dat hij, met geperfectioneerde ademhaling, zijn twee troeven samen inzet, bloeit zijn set mooi open. De twee partijen versterken elkaar: soms is de ene ondersteunend voor de andere, dikwijls lopen ze samen in warmbloedige harmonie, occasioneel gaan ze met elkaar in duel, maar op een broederlijke manier. Laat deze man de aanval blazen en de strijdende partijen vallen elkaar vriendschappelijk in de armen.
Ook de vredespijp konden we niet afwachten, want een paar verdiepingen lager speelde nog Din of Celestial Birds. De dunk!organisatie was wild van hun debuut ‘The Night Is For Dreamers’ en aarzelde geen seconde om de Postrockband van Morgen voor het eerst naar Europa te halen. De band weet effectief hoe een degelijke postrocksong opgebouwd moet worden, met riffs, crescendo’s, pedalen, melodie en power. Hun eerste plaat is er een om in één ruk uit te luisteren, want ze bouwt op naar de laatste song. Ook live was dit het geval: we konden nog MMEC en I Love You But It’s Killing Me meepikken, de twee afsluitende tracks op ‘The Night Is For Dreamers’. Naar onze smaak mochten de riffs wat avontuurlijker dan laten we zeggen een sol-sol-mi-mi-mi-mi-mi-mi-sol-sol-fa-fa-fa-fa-fa-fa in 4/4 (we kunnen ernaast zitten), maar qua energie en – we vallen in herhaling – opbouw zat dit prima in elkaar. Zo vond ook de volle en enthousiaste Balzaal. Die jongens zien we nog terug.
Wat een ontdekking was het Chinese Wang Wen in 2015 op het dunk!festival, en hoe bevestigden ze moeiteloos vier jaar later op hetzelfde festival. Intussen zijn we weer vijf jaar en twee platen verder, en vieren ze hun vijfentwintigste verjaardag als band. Qua nieuwe output lijkt het hoogtepunt voorbij: Sweet Home, Go en Invisible City (beide geproduceerd door onze eigen gebroeders Wouter en Lode Vlaeminck) overtreffen ze allicht niet meer. Maar anderzijds heeft dit gezelschap niets meer te bewijzen. De voorraad knappe, rijk gearrangeerde werkstukken is groot genoeg, en live brengen ze de songs als vanouds met een ongekende precisie en subtiliteit, met een warme klankleur opgebouwd uit de klassieke rockbezetting, aangevuld met synths, strijkers en trompet. Lost in the 21st Century, met zijn onnavolgbare opbouw, was opnieuw een hoogtepunt.
Wat doe je als je tijdens Jambinai gaat eten? Simpel, je schakelt een vervanger in. We weten dus uit zeer goede bron dat de band opnieuw uitstekend was (dat kan kloppen, gezien eerdere ervaringen) en dat ze dat nog altijd het liefst zittend doen. Iets typisch voor het Aziatische continent, maar ook handig voor een foutloze uitvoering.
En dan richting space, naar de hoogste verdieping van het Vooruitgebouw, voor Kozmotron. Een dunk!huisband, want hun Beyond Event Horizon van vorig jaar kwam uit bij dunk!records. En wat een lekker stomende psychedelische trip was dat! Ook live zorgden gitaar, bas, drums en baritonsax (weer een toeter!) voor een aanstekelijke dynamiek – met name de drummetjes in de nieuwe song waren zeer lekker. Uit Beyond Event Horizon waren Dim Some en de lange Motorik-titeltrack uitschieters. Het uitgedunde publiek (de helft was al door naar publieksfavoriet Ranges) riep wel heel nadrukkelijk om een bis. Die hebben we dan nog te goed op een volgende passage.
Op elke dunk!affiche heb je wel ergens een band als Ranges nodig: een ankerpunt, een zekerheid, een blauwdruk. Beschouw je postrock als een genre, dan speelt Ranges daar nog eens de uitgepuurde versie van: de rockversie van Explosions in the Sky, zeg maar. Vette riffs en climaxen zorgden voor een oerdegelijke show van een gerodeerde band, en dat wordt door het dunk!publiek graag beloond met applaus.
We zeiden het al: deze editie heeft geen dagelijkse grote klepper op de affiche staan, zoals in het verleden al het geval was met pakweg Russian Circles, Mono, Alcest of 65daysofstatic in hun goede jaren. Maar toch is de relatief onbekende Emma Ruth Rundle een terechte afsluiter. Deze Amerikaanse debuteerde eind jaren 2000 met haar eerste band The Nocturnes, daarna volgde Marriages, om dan volop te gaan voor een solocarrière. Tussendoor vervoegde ze nog kort Red Sparowes, ook altijd een mooie referentie. Rundle beweegt zich in het mistige, onzalige land waar doom, noise en gothic woekeren, maar heeft daar haar eigen tuintje waarin ze nauwgezet haar knappe melodieën kweekt. Op het grote podium in de Vooruit stond ze er helemaal alleen voor: geen gothic fluwelen sfeergordijnen, geen ritmesectie als rugdekking, slechts één instrument ter beschikking om de strijd om de aandacht van het publiek aan te gaan. Gelukkig bleken de melodieën sterk genoeg en heeft ze ook de krachtige, dwingende stem van een sirene van de eenentwintigste eeuw. We kregen uitgeklede versies van haar songs, deels op de piano, het merendeel op gitaar. Daarmee vulde ze de zaal, en deed ze een hoop harten sneller kloppen. Zeggen dat ze het publiek tot de achterste rij stil kreeg zou een flagrante leugen zijn, maar het pratende publiek achteraan droop al dan niet geeuwend na een lange festivaldag af, dus dat probleem loste zichzelf op. De volhouders werden ondergedompeld in de bezwerende vocalen en pure melodieën en kregen zo een warm dekentje voor het slapengaan. Jammer toch weer van die vreselijk holle, über-Amerikaanse bindteksten (“I’m hashtag blessed”), maar verder was ze niet op een valse noot te betrappen. Eindigen deed ze met het trio Control, Marked For Death en Real Big Sky, vóór de volgspot annex nachtlamp werd uitgeklikt. Op zich was de theaterzaal een natuurlijker biotoop voor deze setting, maar Emma Ruth Rundle was nu eenmaal hoofdact en een hoofdact moet het waarmaken op het hoofdpodium – en dat deed ze ook. Morgen: dag twee!
Gezien: dunk!festival 2024, donderdag 9 mei 2024