Johan Loones, de man achter Knotwilg Records, maakt het zich graag moeilijk. Gepassioneerd door muziek en fervent voetbalfanaat zat hij op vrijdag 6 juli met een zwaar dilemma.

Om de releases van Weiland (‘Perruche’ 7′) en Stefan Christensen (‘City Code’ 12′) (beiden zie review GC#146) voor te stellen, had hij gekozen voor de zesde juli. Oorspronkelijk een ideaal moment, aangezien de van Connecticut (New Haven) afkomstige Stefan Christensen de dag erna op het Naamse Ptit Faystival moest spelen. Het angstzweet brak Johan Loones dan ook uit van zodra hij vernam dat de Rode Duivels diezelfde dag, 6 juli, de clash moesten spelen tegen Brazilië. Om uiteindelijk beide partijen te verzoenen werd beslist om enkele televisies (rokers, niet-rokers en grasliefhebbers) ter beschikking te stellen en een onderbreking in te lassen tussen de optredens om toch maar te kunnen supporteren voor de Rode Duivels. Door dit verzoenend gebaar besloot ik om dan ook mijn gemakkelijke sofa in te ruilen voor een tuin-voetbal -en muziekfeest in de voormalige pastoriewoning , het hoofdkwartier van het Kanker Kommando, in het landelijke Donk, deelgemeente van Maldegem. Het programma was als volgt, Weiland, Brazilië-België, Kanker Kommando en als laatste Stefan Christensen.

Ovil Bianca/Weiland (Tim Wijnant) was al meer dan halverwege toen ik aankwam en werd al een beetje overstemd door de Brabançonne in de verte. Nog vlug enkele foto’s genomen en mij dan maar getroost met’ Perruche’, zijn singeltje, omschreven als disco waar niet kan op gedanst worden , speelse elektronische zottigheid ergens tussen Raymond Scott en Kubin, en waar Jurgen De Blonde (Köhn) instond voor de finishing touch.

Daarna op groot scherm maar klein beeld,  in de voortuin gekeken naar Brazilië-België en het geloof in goud weer steviger werd.

Kanker Kommando, ontstaan in 1980, illuster en obscuur, met vaste leden Jaak Perquy (AJ 993447) en Hendrik Laevens (AH 688 224), zijn geëvolueerd van industrial noise naar experimenteel om het even wat.

Hier volgt de beschrijving van het optreden met de woorden van Jaak Perquy, filosoof en levensgenieter:

‘De ruggengraat was een macro-ritmische opname (de patatten die uitgedeeld werden liggen te ver uit elkaar om een ritme te herkennen met je verstand, maar wie meegaat met de muziek voelt het toch, je lichamelijke intelligentie snapt het ritme wel…), er werd ingespeeld op de akoestiek van de ruimte (een muur die antwoordde), AJ 993 447 en AH 688 224 kennen elkaar al lang genoeg om van elkaar te weten waar ze naartoe gaan, waar ze op elkaar moeten/willen inspelen, waar ze elkaar kunnen/willen ‘dwarsbomen’ en als Johan Loones (lid, maar had nooit eerder meegespeeld) ‘inbreekt’, werd het gehele ding in een alweer andere richting gestuurd. Of in het Nederlands: ik heb me geamuseerd!’

Ondanks hun voorkeur voor een mysterieus bestaan zou ik ze graag in de Kinky Star, Watermoulin, verdorie, zelfs in de 4AD hun ding zien doen…

Stefan Christensen mocht deze labelavond afsluiten. Zijn set werd opgebouwd rond de nieuwe LP ‘City Code’, intiem maar tegelijkertijd brutaal van benadering. Met zijn in gitaar gedrenkte melancholie een perfecte afsluiter tegenover de nachtelijke hemel en menig opgeschrikte Donkenaar zou de op de grens van geluidsoverlast spelende New Havenaar aan de flikken gemeld hebben ware het niet dat de Belgen doorstootten naar de halve finales.

Gezien: Knotwilg records labelnight met Weiland, Kanker Kommando en Stefan Christensen – Donk – 6 juli 2018