Dirk Swartenbroeckx is wijd en zijd bekend van Buscemi, Squadra Bossa en Radical Slave. Of correcter, van eerstgenoemde band. Niet dat we ooit zelf veel moeite hebben genomen om naar die projecten te luisteren. Het is ons ding niet. Niet de muziek, niet het gedans en gespring, niet de stemmen. Gewoon, niets. Het verwonderde ons dan ook geen beetje dat Consouling een plaat zou uitbrengen van een nieuw project van Swartenbroeckx. Na veelvuldig luisteren snappen we het ergens wel, al blijft Azure Mortal toch een beetje een vreemde eend in de bijt. Wat dan weer wel past bij het label. Voor het ogenblik verzamelde Swartenbroeckx Rodrigo Fuentealba Palavacino (gitaar, onder meer Manngold, Fifty Foot Combo), Mattias De Craene (saxofoon, Nordmann, Flat Earth Society), Elias Devoldere (drums, Nordmann) en Ernst Löw rond zich. Löw zorgt voor het verhaal, het gesproken woord, dat wat doet denken aan Ton Lebbink. Ook het ietwat absurde en tegelijk speelse van de teksten trekt ons die richting uit. Op muzikaal gebied kan het alle kanten uit. Richting David Lynch (‘Nacht’), pianogestuurd minimalisme (‘Pompeii’) of knetter (‘Gene Krupa Goes Bananas’). Azure Mortal houdt bovendien niet vast aan een bepaald kader voor een nummer. Na de twaalf reguliere liedjes staan van een paar nummers liveversies, die de songs meteen een andere richting uitduwen. We hebben zo een stil vermoeden dat Swartenbroeckx dit project vooral ziet als een speeltuin die eindeloos veel mogelijkheden biedt om te experimenteren. En wat werkt, zien jullie wel opduiken in één van zijn andere bands. Hebben we nu toch een plaat van de man in huis. Weliswaar, gelukkig maar, zonder veel latininvloeden.