Slechts tweeëntwintig lentes jong, een discografie die zo kort is dat ze makkelijk op zijn naamkaartje kon en toch torste danceproducer Nathan Fake een zware last op zijn schouders. Naar zijn debuutalbum werd immers angstvallig uitgekeken en de plaat werd lang geassocieerd met Hoop en Verlossing. De schamele titels die hij totnogtoe uitbracht, bevatten dan ook meesterlijke tracks als Dinamo (op Traum), Outhouse en The Sky Was Pink op Border Community. Dat label kennen we als een vehikel van James Holden, die tevens verantwoordelijk was voor de herwerking van laatstgenoemde nummer voor velen één van de vooruitstrevendste maaksels van de afgelopen jaren in de scene. Natuurlijk lag de lat reeds zodanig hoog, dat Fake moeilijk aan die verwachtingen kon voldoen. Desondanks is Drowning In A Sea Of Love een bijzonder mooie plaat. De Engelsman vertrekt nog steeds van een rare vorm van progressive, in al zijn varianten. De 4/4 beats laat hij evenwel zeer dikwijls links liggen, om ze plaats te laten maken voor begeleidende patroontjes of klikjes. Daarop smeert Fake gevoelsmatige geluidslagen met een grote viscositeit, die lillen en pulseren door vreemde elektronische muziekdeeltjes. Hoewel er voldoende spanningsbogen aanwezig zijn om het album niet in een steriele trip te laten vervallen, doet deze aanpak het dansbare aspect van het geheel toch ietwat teniet, temeer omdat het tempo laag ligt. Dit rechtvaardigt bovendien vergelijkingen met het oudere werk op het Morr label of de onvermijdelijke Boards Of Canada, eerder dan met eerder welke dance producer. Nathan Fake leverde met Drowning In A Sea Of Love geen meesterwerk af, maar de knul heeft nog tijd zat en daarom kunnen we alleen maar optimistisch zijn.