Orphax is het alterego van Sietse Van Erve en zit in dezelfde hoek van Nederlandse elektronische improvisaties als Machinefabriek, Kasper van Hoek en Wouter van Veldhoven. Het wereldje van de noise, loops en drones is gelukkig nog geen uitgegroeide wereld en er blijft ruimte voor sonische ontwikkelingen en ontdekkingen. ‘Drowning In A Pool Of Trees’ is een liveregistratie van een set op het Lab30 ambient festival in het Duitse Augsburg vorig jaar. Een doomy drone zwelt aan en vogels kwetteren lustig mee op deze geluidswind totdat de stemming omslaat en zwaarmoedige sirenes de boventoon voeren. Mijn buurvrouw vindt deze sfeer allerminst prettig en klopt aan met een geforceerde lach op het gezicht. Of het zachter kan. Ook recensies zijn wel eens gebasseerd op interactieve waarnemingen en aanpassingen. De knop gaat een kwinkslag omlaag en de sirenes vervolgen hun ruimtelijke reis in geleidelijk gezelschap van gebrom, gezoem en geknisper totdat witte ruis op een rustig einde mikt. Vogels en insecten herwinnen hun plek voor een laatste symfonie. Composities zoals deze hebben geen concept in klare taal voor ogen. Het is puur luistervoer voor de innerlijke regisseur, die klaar staat met een film in de denkkamer van het onderbewustzijn. De fantasie zal voor zich spreken. (www.orphax.com) Het trio Zonderland is de band waarin van Erve zit en hij de elektronicatafel beheert. Voorts is er nog een gitarist en een drummer. De stijl kan omschreven worden als postrock, maar dan niet een blinde variant die het succesvolle geluid van andere bands volgt. In feite is het mathematische postrock met psych- en krautelementen die een verbond heeft gesloten met elektronicatonen binnen de drone- en soundscapegedachte. Op ‘Oidipus: Motherfucker’ vullen beide partijen elkaar goed aan en fout klinkt het zeker niet. Soms is het iets te braaf, soms iets te explosief, maar dat is het enige minpuntje. Het laatste stuk ‘Buddha/Ex-Buddha’ is het sterkste van de drie lange composities door de gestage grimmige opbouw van galmende mantra’s en logge en scherpe effecten. Halverwege neemt de gitaar de fakkel zachtjes over en laat deze opeens vurig branden. Rockplosion! Het is misschien geen album dat nieuwe horizons zal tonen, maar een geduldige luisteraar zal worden beloond worden met een verruimde blik.