Sciencefiction schrijver en vertaler Jacques Barberi houdt er een hobby op na, de saxofoon. Hij beoefent dit in het clubje Palto Alto een collectief dat niet alledaagse combinaties laat rijmen en ergens in het straatje van Tuxedomoon uitkomt. Eind jaren negentig kruisen zijn muzikale wegen zich met die van Laurent Pernice. Een muzikant die veel instrumenten bespeelt en de computer niet schuwt, ooit in Nox zat en een paar meer dan interessante solo platen achter zijn naam heeft staan. Op deze plaat bespeelt hij de piano en wriemelt met de computer alles uit zijn verband, Barberi houdt het bij de sax en draagt op Le Miroir s Observe voor uit eigen werk. Hun gezamenlijke inspanning is een jazz plaat geworden die er geen is. De ingetogen piano stukken en de klagende saxofoon worden getackeld door de elektronische percussie. Denk niet aan beats die de jazz verstoren maar aan details die het geen jazz plaat maken. Zoals de veel repetitieve etnische percussie, door dub geïnspireerde stukken en de mix van geprogrammeerde en gespeelde passages. Kanttekening is dat de invulling plat is, te veel lounge geluiden wat de nummers soms wat mak maakt. Het is te veel rustige jazz en te weinig knallend tegendraads.