In de zomer bracht de Schot Ben Chatwin ‘Staccato Signals’ uit, een album van elektronische muziek waar hij op het laatste moment strijkers doorheen weefde, niet helemaal gelukkig met het resultaat van het werk tot dan toe. Met ‘Drone Signals’ heeft hij een tegenhanger gemaakt. Startpunt waren de opnamen van de strijkers die hij in het eerdere album gebruikt had. Hij pelde ze los van de elektronica, en haalde ze door zijn analoge synthesizers en onderwierp ze aan een behandeling met granular synthesis, waarmee klanken eindeloos opgerekt kunnen worden. Zo stelde hij een album samen dat onmiddellijk herkenbaar is als verwant aan ‘Staccato Signals’. Soms, zoals in het nummer ‘Unravel’, komen letterlijke passages uit dat album bovendrijven. Terwijl ‘Staccato Signals’ ongedurig en urgent klonk, lijkt het of Chatwin het er nu van genomen heeft, alsof hij ten volle wil genieten van een welverdiende rust. De samenklanken zijn op beide albums even plezierig, maar in deze opzet geeft hij zichzelf, en daarmee de luisteraar, de ruimte om details tot zich te nemen. De sfeer is melancholiek, meer nog dan eerst. Maar het zijn de nieuwe geluiden die hij rond de oorspronkelijke opnamen laat opbloeien waar je steeds met verwondering naar blijft luisteren. Bij elke keer dat je dit album draait, vallen nieuwe elementen op. Een kwetteren, zilverige randjes langs melodieën, opwolkende bassen, een vermenigvuldiging van de violen die transformeren tot doorschijnende koren. ‘Drone Signals’ past in de golf van filmische muziek die de wereld overspoelt, maar staat daarin op grote hoogte.