Geoff Barrow heeft van zijn liefde voor Krautrock, analoge elektronica en geluidsexperimenten nooit een geheim gemaakt. De man is uiteraard wereldberoemd als het muzikale brein achter Portishead, maar daarnaast runt hij zijn eigen label Invada en is hij actief in en met verschillende projecten zoals Beak> en Quakers. Ditmaal belijdt hij zijn liefde voor instrumentale elektronische Krautrock met Ben Salisbury, een Britse componist wiens naam onder meer prijkt op de aftiteling van diverse natuurdocumentaires van David Attenborough. ÂDROKK wordt verkocht als een imaginaire soundtrack bij ÂMega-City OneÂ, de metropool gekend van de Judge Dredd comics. Barrow en Salisbury opteerden voor een minimalistische en retrogetinte aanpak, slechts gewapend met (drie) oude, analoge (Oberheim) synthesizers. Pulserende geluiden, repetitieve patronen en een donkere sfeer domineren het geheel. De eerste referentie die ons daarbij binnenschiet, is het werk van John Carpenter. Zijn klassieke filmscores vormden ongetwijfeld dé inspiratiebron voor dit duo. Daarnaast detecteren we ook de erfenis van Vangelis (meer bepaald de soundtrack van ÂBlade RunnerÂ), Tangerine Dream en de motorik beat van Neu! (ÂInhaleÂ). ÂDROKK is echter geen meesterwerk, daarvoor is het namelijk te vluchtig, te voorspelbaar, te stereotiep, te onaf en zijn de eindes van de nummers telkens veel te abrupt.
Op ÂSequencer Liebe van Sankt Otten staat eveneens geen minuut originele muziek. Er is niet veel verbeelding nodig om in de titel een rechtstreekse verwijzing te zien naar Kraftwerk. Oude analoge synthesizers, dromerige (e-bow) gitaarspiralen, flarden synthpop en drumklanken weggeplukt uit de jaren 1980 zijn de kernwoorden. De acht nummers zijn doorweekt van de Kosmische ambient van Tangerine Dream en Klaus Schulze. Nu ja, als hedendaagse projecten als Zombi hier schaamteloos mee weg geraken, mag dat ook voor Sankt Otten uit Osnabrück geen probleem zijn. Onderhoudend, geloofwaardig en goed gemaakt is het zeker wél.