Ondanks een nummer op de soundtrack van Stargate en een handvol uitstekende twelve inches, valt het met de bekendheid van Shahrokh nogal mee. De man heeft veel talent, maar met een carrière als (re)mixer, producer en clubeigenaar loop je doorgaans niet meteen in de kijker bij het grote publiek. In de scene geniet hij wél veel aanzien; hierdoor had hij weinig moeite om voor zijn eerste langspeler Dripping Point de nodige hulp op te trommelen. De plaat bevat naast de inzet van muziekpartner Andreas Kohler ook nog het talent van een keur aan artiesten die wilden meewerken. Zo leverden onder anderen zanger Robert Owens (Fingers, Inc.), Jamie Lloyd en Toyin Taylor hun bijdrage aan deze debuutplaat. Toch heeft de samenwerking met al deze grote namen niet het verhoopte resultaat afgeleverd. Na twee trage, zeurderige nummers, komt er met Love Happens eindelijk enig schot in de zaak. Pas in het vierde nummer trekt een midtempo broken beat-oefening de langspeler naar een wat aanvaardbaarder niveau. Ilike speelt met de combinatie funk-elektronica, maar breekt geen potten. De housy tracks Time And Again of See The Light dansen lekker weg ondanks een schrijnend gebrek aan originaliteit. Het zijn echter de talrijke slechte ideeën (zoals bijvoorbeeld de potsierlijk amateuristisch ingespeelde cello op Super Size Cup) die meteen alle niveau en vaart uit Dripping Point weghalen.