Tijdens de tapeloops, ruwe gitaartexturen en de door op Beatniks als Kerouac geënte poëzie en verhalen van Ranaldo volgen dias elkaar met hoorbaar geklik op, nu eens bevriest het beeld, dan weer volgen de aan cineasten als Ken Jacobs of Stan Brakhage refererende beelden elkaar sneller op. Beelden worden naast elkaar geprojecteerd, contrasteren met elkaar of worden herhaald. Meer nog dan louter illustratiemateriaal bij Ranaldo’s onheilspellende soundscape, krijg je het gevoeld dat Leah Singers beelden inspelen op de muziek, er commentaar op geven of er juist helemaal los van staan. De wortels van Drift gaan terug tot eind jaren 1980 toen Ranaldo en Singer elkaar tegen het lijf liepen tijdens optredens rond de New Yorkse downtown scene, wat in de loop der jaren tot een aantal collaboraties leidde. Wat Ranaldos muziek betreft kun je lijnen trekken naar diens solo debuut lp uit 1986 op SST From Here to Infinity, een album met enkel tapeloops die steevast bleven hangen in een locked groove. Andere herkenningspunten zijn het album Dirty Windows waar zijn, vaak op de Sonic Youth tourbus neergekrabbelde, herinneringen, poëzie of verhalen gecombineerd worden met gitaarimprovisaties en Amarillo Ramp met lange atmosferische klanklandschappen. Voor wie goed vertrouwd is met Ranaldos solowerk vallen hier niet echt grote verrassingen te rapen, maar de samenwerking met Singer voegt wel een intrigerende visuele dimensie toe.