Voor een geschikte soundtrack bij onze wekelijkse therapeutische afdaling naar de Donkere Diepte is het bij het Antwerpse Spectre telkens weer uitstekend vertoeven. Dat daarbij niet over een nacht ijs wordt gegaan, wordt bewezen door Things Fall Apart, het tweede album van ene Jon Ray. Letterlijk omdat de Amerikaan er niet minder dan zes jaar op zat te broeden; figuurlijk omdat het een intrigerende rit naar Beneden is geworden. En des te meer omdat in het dark ambientsegment doorgaans nog weinig nieuws valt te ontdekken. Die weg is ondertussen immers quasi volledig in kaart gebracht. Skincage houdt het echter bijzonder spannend door onder meer repetitieve patronen (die gaandeweg een ritmisch karakter krijgen) minutieus te omzwachtelen met dreigende soundscapes en mechanisch aandoende geluiden. Ook de telefonische ontboezemingen van een man die zijn (ex-)vriendin (via haar antwoordapparaat) smeekt om terug te komen (Calling Home) missen hun effect niet. Als luisteraar heb je het gevoel dat je dit eigenlijk niet had mogen horen. (Beetje vergelijkbaar met het vroegste werk van Scanner overigens.) En toch blijf je gefascineerd naar dit staaltje emotioneel exhibitionisme luisteren, hoe onwezenlijk en voyeuristisch het ook voelt. Of het authentiek is, wordt nergens duidelijk, maar dat is bijzaak. Dat de beller zich elk moment kan ontpoppen tot een gevaarlijke psychopaat en het verhaal bijzonder geloofwaardig wordt gebracht, dát is de essentie. Inade, Schloss Tegal en de onvermijdelijke Lustmord zijn, kortom, nooit ver weg, maar in het donker valt dat onderscheid sowieso al moeilijk te maken.
Drift is het fascinerende sluitstuk van een trilogie die begon met Amore en werd gevolgd door Chagrin. Ook ditmaal filterden landgenoten Joris Vermost en Ricardo Gomez de kleuren grotendeels uit hun (surrealistisch getitelde) composities en creëerden ze een imaginaire, aliënerende geluidswereld op basis van beklemmende soundscapes, drones en flarden noise en spoken word. Het geheel is niet alleen opmerkelijk gebald; het verveelt bovendien geen seconde en geeft slechts met mondjesmaat alle geheimen prijs. Achter, naast en onder elke laag geluid schuilt een andere, et cetera. Drift: nu al de mentale ontdekkingsreis van het jaar!
Prijs voor de mooiste vormgeving van de drie gaat zonder meer naar
As It Is
van The [Law-Rah] Collective, het spookambientproject van Nederlander Bauke van der Wal. Twee 3 inch cds in een sobere kartonnen 7 inch-verpakking, aangevuld door drie fotos van Mareli Huizenga, bieden een tastbare visuele houvast voor zijn muzikaal universum. Brommende (analoge) tonen en spaarzame poëtische accenten maken die echter overbodig want de muziek is voldoende sterk en multigelaagd om beelden op te roepen. De spoken word bijdrages van Hiekelien van den Herik zijn, net zoals op bijvoorbeeld 1953, te nemen of te laten. Voor de ene onderstrepen ze het verhaal, voor de andere breken ze de sfeer.