Na een reeks van download-only eps (waarvan eentje zelfs als digital white label!?) is er dan nu toch ook een echt album van de jonge Engelse producer Sorrow. Zijn muziek is een mengvorm van dubstep, (future) garage en ambient: moody tracks met vloeiende synths en zweverige, opgepitchte vrouwenstemmen. Trucs die gepionierd werden door Burial, en hoewel diens invloed duidelijk hoorbaar is, is Sorrows muziek, zijn naam ten spijt, nergens zo aangrijpend als die van zijn voorbeeld. Eerder lijkt de combinatie van wollige ambient-warmte met overdadige melancholie van r&b-stemmen op de spaced out garage van Roof Light en Stumbleine of zelfs de witchy beats van Balam Acab. Op eerder werk had Sorrow de blik nog stevig op de dansvloer gericht, maar Dreamstone lijkt toch vooral bedoeld voor de huiskamer s nachts, terwijl de warme zomerwind onder de sterren door waait. De beats zijn vrijwel zonder uitzondering loom en diep, en er is geen gaatje dat niet is opgevuld met strijkers, nagalmende stemmen of een dikke laag synthesizers. Soms is het allemaal een beetje teveel, en bezwijkt de muziek haast onder de behaagzieke tonen terwijl Sorrow wel heel dicht langs de grens tussen smaakvol en clichés zeilt, maar op veel nummers werkt de formule wonderschoon. Eerlijk gezegd is hij op zijn effectiefst wanneer de engelachtige (of letterlijke kinderachtige) stemmen achterwege blijven (zoals op Embrace, waar een viool de toon bepaalt), maar een hele plaat zonder lijkt in dit genre ondenkbaar.