Wie zich al sputterend onderworpen heeft aan de Braunserver video, weet dat Column One zijn boze oog op de mediawereld richt. Commercials worden met een kennersblik van alle valse onschuld ontdaan, vervormd en met dubbele kracht opnieuw in ons gezicht gespuwd. Met de verzamelcd (neem ook deze term met een korrel zout) Dream Time gaan de Berlijners nog een stapje verder. Dit keer zit de subtiele publicitaire uitbuiting van de kinderseksualiteit in het oog van de storm. Reclames voor kinderondergoed zijn dankbaar bronnenmateriaal, maar ook Japanse stripverhalen, het Duitse openbaar vervoer en Niveaproducten moeten eraan geloven. De mooie en provocerende A5 verpakking bevat twee boekjes met collages die het thema illustreren door (schijnbaar) onschuldigde prentjes via wat knip en plakwerk in een seksuele context te plaatsen. Ook de muziek (een satanische versie van Negativland) bedient zich van collages tegen een achtergrond van simpele, loungeachtige elektronica. Gestolen stemmen hebben het over doktertje spelen en kleine meisjes verklaren hun liefde, uiteraard gevolgd door verschrikte pijnkreten. Column One verknipt ook zichzelf door het stottereffect van de Braunserver video te laten terugkeren en, vetzakken als ze zijn, hun Sad Finger te mutileren tot Fat Finger. Dit conceptueel feestje ter gelegenheid van hun tiende verjaardag zal zeker niet kritiekloos voorbijgaan. Het is hun meest bizarre output sinds ze de lp The Last One Is Dead insmeerden met alles wat een mens aan uitscheidingen produceert. Prima, maar het goede idee wordt net iets te lang uitgemolken: twintig minuten op een cd-single (of nog beter een 10inch) hadden volstaan. Onze midlifecrisis is immers nog niet ver genoeg gevorderd om ongegeneerd 78 minuten in tienerondergoed te neuzen.