Vooral in de eerste helft van ‘Drachen’ laten de akoestisch en elektronisch gegenereerde geluiden zich niet altijd van elkaar onderscheiden. Knap hoe de klanken perfect aansluiten en in elkaar overgaan. Dat is alvast een element waarmee Mathias Delplanque op deze nieuwe plaat de aandacht van de luisteraar weet vast te houden. Zo begint het nummer ‘Drachen 2’ met een enigszins vervormd gitaargeluid, aangevuld met elektronische klanken. De vervorming van de geluiden lijkt wisselend, daarbij klinken ze bijna tastend en zoekend. Een galm verhoogt de dreigende sfeer van het abstracte, gruizige stuk. Naadloos komt daar ‘Drachen 3’ uit voort, dat al even unheimisch is, met een dicht geluid van galmende, fluitende en krakende klanken, vervormde gitaarslagen en een donkere melodielijn. Stemmen (een tv?) voegen zich in de geluidsbrei. Aanvankelijk klinken die stemmen sterk vervormd, maar ze worden langzaam aan herkenbaarder: mooi gedaan. De willekeurig gemepte metalige slagen in ‘Drachen 6’: zijn dat nu snaren van een gitaar of in een piano? Het is een trager en relatief minder vol nummer, waarbij de aan- en afgolvende strijkersruis zorgt voor een klassieke dreiging, die Delplanque voortzet met de drones en nerveuze elektronische klankjes van ‘Drachen 7’. De donkerte laat de muzikant op deze plaat niet meer los. Terwijl enerzijds de nieuweling – die verschijnt als cd en als lp – herkenbaar is als ‘een Delplanque’, wijkt hij af van voorgaande uitgaven. De voorganger ‘Transmissions’ leunde bijvoorbeeld veel meer op field recordings, terwijl ouder werk zoals ‘Passeports’ vergelijkbaarder in composities is, maar veel lichter van toon. Daarnaast is er op ‘Drachen’ een verrassend grote rol voor de elektrische gitaar. Misschien wat betreft sfeer een van Delplanque’s duisterder werken, maar in kwaliteit zet de Fransman zijn hoge standaard absoluut voort.