Hoe vaak horen we experimentele muziek uit Iran? Toch schijnt Teheran onderdak te bieden aan een zeer levendige ambient- en elektronicascene. Een van de belangrijke figuren in die kringen is Shahin Entezami, die onder zijn artiestennaam Tegh nu het album ‘Downfall’ heeft uitgebracht. Het album bestaat uit vijf nummers, samen goed voor een kleine vijfenveertig minuten noisy ambient die als een doorlopend stuk beluisterd kunnen worden. ‘Downfall’ begint met een herhaald patroon van een welhaast symfonisch breed elektronisch geluid, waar de muzikant na verloop van tijd een stevige en rauwe, ruisende drone en een net wat lagere melodischer lijn aan toevoegt. Met het toevoegen en weghalen van verschillende drones bouwt Tegh de compositie op, waarbij het geluid steeds gruiziger en korrelig klinkt. In het tweede deel combineert hij overstuurd klinkende geluiden met gefragmenteerde en herhaalde melodische lijnen; zware tonen en ratelende geluiden trekken samen op met orgelachtige ladders, elkaar beurtelings overstemmend. Tegh cirkelzaagt en schuurt een steeds dichter geluid waarbij hij balanceert op de grens van indrukwekkend en pathetisch. Dat geldt ook voor de breed waaierende en orgelende elektronica en het stemgeluid in deel vier, maar dan is net een muur van raspende, korrelige en vibrerende drones voorbij. Het slotnummer dreunt weer voort met zware drones en herhaalde loopjes van een organist. Tegh breidt daar overigens een mooi einde aan. Goed, nu de achtergrond van deze compositie in vijf scenes: Tegh begon eraan te werken na het zien van een krantenfoto uit 1970; bij toeval legde amateurfotograaf John Gilpin toen vast hoe een jonge verstekeling uit de wielkast van een opstijgend vliegtuig viel. De muzikant heeft geprobeerd zijn gevoelens rond het beeld van de vallende jongen vast te leggen. Bewegend tussen drama en overweldiging; ik denk dat het Tegh is gelukt het gevoel over te brengen.