Het was de dag van de vettige bassen op Dour festival. Of beter: de nacht, want het programma begon pas interessant te worden na het vallen van de avond. En nog een bevinding: het was heuglijk dat de beatmakers stilaan met interessante en opwindende live set-ups voor de dag komen. Flying Lotus had bakken charisma mee, en onder het entertainen van de crowd knipte en plakte hij ook nog eens moeiteloos lappen glitchy hiphop bij elkaar. Maar in de vooravond moest het volk nog op dreef komen. Later op de avond waren het Cassius en vooral The Subs die met extatische techno een overvolle tent van de sokken bliezen, met een bewonderenswaardig gevoel voor timing en crowd control. Soil & Pimp Sessions (‘fwom Zhapan’, zoals hun flamboyante groepsleider ons meermaals verkondigde) waren dan wel een liveband, maar speelden opgefokte jazzfunk met een energie van een overstuurde 808. Twee briesende blazers renden over het podium met een snerende punk attitude, om af en toe nijdige jazzriffs de tent in te toeteren. En zoals dat hier gaat: waar een feestje wordt gebouwd, kan een handje volk in een mum van tijd uitgroeien tot een uitpuilende danstroep. Gilles Peterson en Mr. Scruff maakten het werk af: funk, techno, latin, hiphop, d’n’b- allemaal op een hoopje en voor iedereen even goed.
La Petite Maison dans la Prairie heet een van de podia op het Dour-festival. Maar het is geen klein houten huisje waar vroom gebeden wordt, zoals in de televisieserie. Vooral tijdens het optreden van Otto von Schirach is het gedaan met de geboden. Het lijkt alsof de demonen zelf uit hun spelonken zijn gekropen. Von Schirach heeft Esperanza, DJ Urine en 666cent in wilde uitdossingen die hem bijstaan. Muzikaal houdt het niet over, maar het is een mooi schouwspel. Bij de Ceephax Acid Crew is het fitnessuurtje aangebroken. Allemaal bewegen op de springerige beats die zo uit de laptop van broer Squarepusher gejat lijken. Ceephax geeft het publiek aanwijwingen via de microfoon. Daar onthoudt Clark zich dan weer van. Hij vuurt vooral materiaal van zijn album ‘Turning Dragon’ af op het publiek. Zo heftig als dit sterke album is, zo heftig is zijn optreden, een graadje erger nog. Dat is voor Drumcorps iets lastiger, om het heftiger te krijgen dan zijn album. Hij moet ook nog eens heen en weer rennen tussen apparatuur en gitaar.
Je zou haast vergeten dat er nog andere podia zijn op dit festival, maar met wat korte sprintjes is het mogelijk een groot gedeelte van de wervelende liveshow van The Herbaliser mee te maken. Dankzij de blazers en zangeres Jessica Darling klinkt het perfect. Het is het rennen meer dan waard.
Tekst: Dimitri Vossen – Foto’s: Joachim Dewilde