Het ziet er vrolijk én griezelig uit op de hoes van het tweede album van het uit San Francisco afkomstige duo Eats Tapes. Vrolijk vanwege de kleurtjes, eng vanwege de tekeningen van gemuteerden die met apparaten in de weer zijn. Uit de sequencers, synths, drum machines en cassettespelers komt een soort van, eh, gemuteerde techno. Vol bliepjes, die doen denken aan labelgenoten als DAT Politics en strakke tempo’s die weer namen als Knifehandchop te binnen doen schieten. De geluidjes uit de Nintendo herinneren weer aan de gekte van DJ Scotch Egg. De muziek van Eats Tapes is uitermate geschikt voor de dansvloer, ze is vrolijk, huppelend, vreemd, en stuit heerlijk. Op een heel album zijn de nummers achter elkaar soms wat vermoeiend (lees: eentonig). Acid komt voorbij, IDM, een vleugje jazz en house zelfs, en dan immer zonder erbarmen gehaald door de mutatiemachines. Er is een gastoptreden van Matmos in het nummer Ive Become Cretin. Een leuk album, maar uitgebracht als afzonderlijke 12-inches zouden de nummers beter tot hun recht komen.