Begin 2011 schreven we over ‘Twelve Desperate Lines’ al dat Telekinesis de kunst verstaat om de meest luchtige popliedjes te schrijven over de grootste ellende in zijn leven. Een zin die we op ‘Dormarion’ haast een op een over kunnen nemen. Michael Benjamin Lerner heeft ook zijn derde album vol gezet met pakkende indierock liedjes. Niet bepaald onderscheidend, maar voor een ieder die zijn powerpop graag een beetje rauw heeft het geluid dat de lente kleur kan geven. Vergeleken met de voorganger heeft de eenmansband wel meer ruimte voor synthesizers en drumcomputers in zijn nummers verwerkt, waardoor een soms wat belegen jaren 1980 vibe over ‘Dormarion’ hangt. Dat is spijtig, daar in andere nummers Telekinesis, zoals Power Lines, Empathetic People en Island #4 zich kan meten met in geluid vergelijkbare bands als Centro-Matic en Guided By Voices. Telekinesis wil echter te groot klinken, in zijn eentje stadionpop maken. Dat werkt niet, zelfs niet met de hulp van Spoon drummer Jim Eno. Net als op de voorganger komt Michael Benjamin Lerner met ogenschijnlijk luchtige popliedjes die niets nieuws onder de zon bieden, weinig onderscheidend, maar wel lekker.