Omdat de rammelpop van de Bronstgieters (Kampen 1987-1993) weg van teruggeweest is, permitteert Esc.Rec. zich een stilistisch zijstapje van elektronische experimenten naar oerhollandse lowbudget theaterpunk. De heren kunnen niet spelen en daar zijn ze fier op. Toch valt (eerder toevallig) alles mooi samen tot ondergrondse Nederpop met punkinvloeden en onzinnige vocalen. Van pure repetitiehokflauwigheden (een ode aan de geluidsman) tot sarcasme (oma, ik gooide je echt niet expres de trap af). Zoals altijd bij humoristische muziek verkiezen we kleine dosissen geluid (tegenover grote hoeveelheden drank) en lange rustpauzes tussen de draaibeurten. In elk geval vormt dit bronstige geluid een bijzonder kleurtje in het Nederlandse muziekpallet. Uniek genoeg voor Esc.Rec. om voor deze retrospectieve (live opnames en cassettetracks) te investeren in de vreemde combinatie van een eenvoudige cdr in luxueus artwork (een elpeehoes met tal van lollige bijlagen).