Zanger Aaron Bedard, die voor Bane bij de hardcoreband Backbone zong, blijft voor vele genreliefhebbbers een struikelblok. Tja, geen idee waarom want hij klinkt zoals hij zou moeten klinken bij een hardcoreband wiens roots onmiskenbaar in de punkrock liggen. Het is ook de band van Aaron Dalbec, die bij het oprichten van Bane in 1995 nog bij Converge speelde. Het kwintet kende doorheen de jaren behoorlijk wat personeelswissels en ook de productiviteit is nooit bijzonder hoog geweest. Voorganger ‘The Note’ dateert namelijk reeds uit 2005. Toch is de band nooit gestopt of gesplit. Bane draait gewoon geregeld op een laag pitje en plots schieten ze uit hun luie zetels om er weer volop tegenaan te gaan. Wild om zich heen schoppend, als in opener ‘Non-Negotiable’, ‘All The Way Through’ of het wat tragere ‘Park St.’. In ‘Calling Hours’ duikt plots een vrouwenstem op of iets wat erop lijkt. Het is niet die stem die het nummer wat flauw maakt, maar gewoon, er scheelt iets mee. ‘What Awaits Us Now’ en ‘Hard To Find’ zijn hardcore zoals Suicidal Tendencies die ook graag maakte. Een beetje thrashmetal erdoor en lekker raggen. ‘Post-Hoc’ is een goed voorbeeld van thrash die de hardcore binnensluipt. Dit zorgt voor de nodige variatie waardoor de tien songs zich van elkaar weten te onderscheiden. Deze plaat schijnt de zwanenzang te zijn van Bane. Als het zo is, hebben ze in hun genre in elk geval een treffelijk afscheid klaar gestoomd.