Mark Eitzel is een van die figuren bij wie lofbetuigingen van de pers en loyaliteit van de fans in schril contrast staan tot de afwezige mainstream-aandacht. Einde jaren 1990, toen American Music Club opgedoekt was en Eitzel enthousiast onthaalde albums als ‘West’ en ‘Caught In A Trap…’ maakte, zag het er even naar uit dat hij een alom gerespecteerde bard zou worden (zoals dat nu het geval is met pakweg Mark Lanegan), maar daar werd anders over beslist. AMC kwam wel terug en verdween weer naar de achtergrond en Eitzel bleef achter in de schermzone met een cultstatus. Na een moeilijke periode, waarin hij o.m. een hartaanval te boven moest komen, keert hij terug met nieuwe muziek. Het ruwe randje en het gebrul van ‘Bad Liquor’ hebben intussen al lang plaats gemaakt voor een bezadigder geluid, maar die individuele aanpak, zowel in de zangstijl (hij is de missing link tussen Daniel Lanois en Mark Sandman) als de teksten, blijft meteen herkenbaar. Weinigen balanceren zo virtuoos op de slappe koord tussen misère, empathie en humor als Eitzel, die weer een paar prima songs uit de mouwen schudt. ‘I Love You But You’re Dead’ is wat anders dan je zou vermoeden; delicate, met strijkers opgeluisterde songs als ‘The Bill Is Due’ en ‘Nowhere To Run’ zijn subtiele brokjes songschrijversambacht, terwijl het sfeervolle ‘Oh Mercy’ (ook een Lanois-verwijzing?) en het walsende ‘Break The Champagne’ meteen de oren doen spitsen. Niet alles werkt even goed: ‘All My Love’ is wat flauwe soulpop en ook het elegante ‘Lament For Bobo The Clown’ wordt na een tijdje wat drammerig. Toch is er voldoende voorhanden om te kunnen spreken van een geslaagde plaat, al blijft de uitzonderlijke kwaliteit van ‘s mans beste werk voorlopig buiten bereik.