Pasen, hoogdag voor christenen wereldwijd. Maar ook voor muziekliefhebbers want de affiche voor de vijfde dag van het Dominofestival beloofde ook veel lekkers.

We missen wel de opener Tiny Masters Of Today, maar we zijn nog net op tijd voor de bijwijlen psychedelische noiserock van het uit San Francisco afkomstige Mi Ami. Hun album ‘Watersports’ vol gecontroleerde chaos beloofde al veel goeds en die belofte maken ze hier ook waar. Hun set vol bizarre ritmes en noise-uitbarstingen overgoten met schelle zang smaakt naar meer. Veel meer.

Na Mi Ami was het de beurt aan het koppel Dan Broeckner en Alexei Perry. Als Handsome Furs brachten ze onlangs het zeer geslaagde ‘Face Control’ uit. In een ultrakorte set, een kleine 25 minuten, bewijzen ze dat ze deze plaat ook live kunnen waarmaken. Over de strakke beats die Alexei Perry uit haar drumcomputers tovert, klinkt de snerpende gitaar van Wolf Parade-lid Dan Broeckner. Terwijl Perry blootvoets de raarste danspassen tentoonspreidt, ontbindt Broeckner zijn duivels. Er volgt tijdens de set een bizar verhaal. Op weg naar de Ancienne Belgique ontstond er een klein brandje in het voertuig waar ze mee onderweg waren. Het voertuig werd aan de kant gezet. Een langskomende politiepatrouille van de altijd behulpzame Brusselse politie wees hun er alleen op dat ze op die plaats niet mochten parkeren. Verder keken ze gewoon toe. Gelukkig leverde Handsome Furs veel beter werk af dan die snuggere agenten.

Wat na Handsome Furs volgende was niets minder dan een hoogtepunt. Het Californische Health kwam, zag en overwon met hun snelle, harde en compromisloze geluidsgeweld. Een geluid dat echo’s bevat van Liars en No Age. Gitaren die worden gemarteld, een geweldige ritmesectie die alles bij elkaar houdt. De grootste bewondering hadden wij voor de Vikingachtige drummer. Wat die uit zijn drums toverde was werkelijk adembenemend. Goed voor de gezondheid van onze oren was deze bak onvervalste pokkeherrie misschien niet, maar wel deugddoend. En pokkeherrie bedoelen wij hierbij wel degelijk zeer positief.

Afsluiter van deze vijfde dag was het Japanse Mono. Zij brachten onlangs hun vijfde album ‘Hymn To The Immortal Wind’ uit. Een album waarmee ze weer mee bewijzen waarom ze aan de top van de postrock meedraaien. De podiumact is zoals altijd bij Mono weinig communicatief. De vier muzikanten nemen zonder een woord te wisselen met het publiek plaats op het podium en bouwen hun set minutieus op. Zacht en hard wisselen elkaar mooi af. De composities worden mooi opgebouwd, vaak eindigend in een weergaloos crescendo van botsende gitaren vol feedback. En toch. Door de afstandelijke aanpak van de groep dwalen onze gedachten soms te veel af. Het is allemaal heel mooi gespeeld, maar een mokerslag wordt het niet. Maar goed, die was eerder op de avond al uitgedeeld natuurlijk.

Deze paaszondag was al bij al dus niet alleen voor christenen een hoogdag.

Gezien: Dominofestival, AB Brussel, 12 april 2009