De Amerikaan Seasick Steve, pseudoniem van de zwerver Steven Wold, is met Dog House Music aan zijn tweede cd toe. En die blijkt hem geen windeieren te leggen. Hij mocht al zijn kunstje vertonen bij Jools Holland (de video is te vinden op YouTube) en speelde reeds op diverse festivals. Zijn rudimentaire blues die doet denken aan R.L.Burnside, Junior Kimbrough en T Model Ford klinkt dan ook doorleefd en is recht uit de goot geplukt. De man is een zwerver in hart en nieren, die zijn jeugd op straat doorbracht en zowat de helft van Amerika rondtrok. Onderwijl speelde hij zijn bluesnummers voor wie ze horen wilde en overleefde zo het harde bestaan op straat. Het verwondert dan ook geenszins dat voor hem een podium of een straathoek als evenwaardige plaatsen aanzien worden. Hij giet zijn zielenroerselen in prachtnummers als Dog House Boogie, Salem Blues en Save Me. Zoals elke rechtgeaarde bluesman doet hij het solo, vergezeld van zijn Mississippi Drum Machine (een omgekeerde kist) en zijn Three String Trance Wonder (een versleten gitaar met maar drie snaren). Rudimentair van instrumentatie weet hij toch een heel gevarieerd palet aan klanken uit zijn gitaar en kist te halen, authentiek en rauw zoals alleen de besten dat kunnen. Dat hij ook zonder instrumenten een verhaal boeiend weet te vertellen, bewijst hij met het slotnummer Im Gone, dat pas na zeven minuten muzikale inkleuring krijgt. Dit is deltablues zoals die in de eenentwintigste eeuw hoort te klinken.