Een jaar na zijn vorige plaat No regrets slaat de Texaan Johnny Dowd opnieuw een andere muzikale weg in. Waar de zelfbenoemde master of junkyard Americana op die plaat nog zijn inktzwarte humor en dito stem koppelde aan suikerzoete achtergrondkoortjes om de vrouwen in zijn leven te bezingen, kiest hij deze keer weer vol overtuiging voor het zwaardere snarenwerk. Dat resulteert in een plaat vol vettige gitaargrooves en gortdroge funkdrums, waartegen Dowd zich met verwrongen stem wederom heerlijk uitleeft. Over zijn vrouwen heeft hij genoeg gezegd: deze keer gaat het over Gargon het jongetje dat ooit is achtergelaten op een tankstation in Nebraska en rock n roll will never die roept, en tegelijkertijd aardig goed kan dansen.