Keith Fullerton Whitman, ooit bekend als drill & bass-meester Hrvatski, heeft een diepe kennis van (elektronische) avant-gardemuziek. Dat blijkt uit zijn output die alles beslaat van meditatieve drones en IDM, tot krautrock, breakcore en noise en uit het brede assortiment van Mimaroglu, zijn webwinkel. Ook op deze nieuwe lp onderzoekt hij twee zeer specifieke typen elektronische muziek. ‘Disingenuity’ is een oefening in aleatoric tape music, kansmuziek, waarin een deel van het compositieproces wordt overgelaten aan het toeval. Vast staat de bron van het materiaal: analoge bleeps en blorps, plus field recordings, soms nog net te herkennen, maar meestal onherkenbaar bewerkt met veel galm en echo. Wat Whitman er mee maakt, is echter zeer onbestendig: musique concrète die vrijwel alleen bestaat uit details. Soms is er opeens structuur een ritme, een hint van een melodie, herkenbare stemmen, maar vaak zou die net zo goed het gevolg kunnen zijn van de menselijk neiging overal patronen in te willen ontdekken. ‘Disingenuousness’ lijkt op papier het tegenovergestelde: automatic synth music, noemt Whitman het. Een compositie voor complexe, repeterende sequences uit een modulaire synthesizer. Dat klinkt als een gestructureerde opzet, maar ook hier speelt het toeval een grote rol in de wisselwerking tussen de de verschillende sequenties, en in hoe ze zich ontwikkelen. De track begint met minimale, nerveuze pulsen, die steeds meer aan intensiteit winnen en gezelschap krijgen van bastonen, en later spacey geluiden in de hoge registers. Het doet denken aan oude Richard Pinhas, al is voor Whitman melodie veel minder belangrijk. Uiteindelijk valt het ritme er uit, en de plaat eindigt met een bende langzaam tot stilstand komende signaaltonen. Een plaat waarvan je zelfs na honderd keer luisteren nog steeds niet zeker weet wat er de volgende tel gaat gebeuren.