De Poolse componist/producer Paul Wirkus is al productief vanaf eind jaren 1990, zowel solo, in het September Collective (met Barbara Morgenstern en Stefan Schneider) als in samenwerkingen met artiesten als Uwe Schneider, Macio Moretti, Stefan Schneider en Ekkehard Ehlers om er maar een paar te noemen. Deze nieuwe release is Paul Wirkus solo en bevat 4 lange composities. Elektronische composities, experimenteel van aard, maar met een sterk organisch gevoel. Dat gevoel wordt vooral gecreëerd door de elektronica te mengen met field recordings. Dat komt het meest tot uiting in â2016â dat als minimale elektronische ambient begint maar waar al gauw percussie elementen worden aan toegevoegd door middel van field recordings. Geluiden die intrigeren en de verbeelding prikkelen. Hier heeft zijn muziek wel wat raakpunten met wat Kaboom Karavan bijvoorbeeld doet. â1988â heeft een minimaal evoluerende drone in de rug gedekt door glitches. Het stuk evolueert precies uit zichzelf en klinkt alsof William Basinski een nummer van Nonplace Urban Field onder handen heeft genomen. ‘1982’ is dan weer het meest experimentele nummer van deze plaat. Bastonen, die precies uit percussie op PVC buizen zijn gegenereerd, worden vermengd met piepende elektronische tonen, onsamenhangende blieps en random geluiden. Gaandeweg komt er wel wat meer structuur in het stuk. Heel improviserend van karakter en voor ons toch een dikke tien minuten doorbijten. ‘1499’ is luchtiger van aard en heeft een minimale melodie die opgesmukt wordt met field recordings van getik en vallende munten. Dat is toch wat wij erin horen. Halfweg valt het nummer stil en wordt er geïmproviseerd met tonen, musique concrete en ruis. Absoluut geen wereldschokkende release dit maar toch goed voor een dik half uur zinnenprikkelende muziek.