Als Dominik Eulberg genoeg heeft van melodieuze minimal maken, zet hij de groene hoed met veer op de bol en knuffelt als boswachter alles wat groeit. De discografie van de bioloog leest als het dagboek van een vroege wandeling door het loofboomwoud. Ondertussen piekert hij hoe nu weer alle flora en fauna in zijn muziek te moeten verwerken. Zijn vierde album heet Diorama: het zo getrouw mogelijk nabouwen van natuur met geprepareerde dieren en planten voor een geschilderde achtergrond. In het klein een overwinningssymbool voor de wetenschap, in het groot een pretparkattractie. Eulbergs mening doet er niet toe. Hij maakt fluwelen minimal met een opmerkelijk aangenaam geluid. Soms dub, house of trance, met een Keulse ondergrond van minimale techno. Een beter onderdak bij Traum Schallplaten zal hij zich niet kunnen wensen. Eulberg begeeft zich in een zelfde hoek als Extrawelt, Minilogue en Gabriel Ananda. Altijd melodieus, maar digitaal genoeg om niet te vrijblijvend te worden. Ook op Diorama wisselt hij clubmateriaal af met trager werk voor thuis. De minimal is mooi met soms een flirt naar Duitse trance (dat mag best), dan weer rollende breaks zoals Plaid dat deed, met hier en daar wat IDM tussen de planten. De boswachter blijft zich vergapen aan het bloeiende leven en beleeft zijn extase keer op keer in de muziek. Van een somber bos heeft hij nog nooit gehoord. Daarvoor moet u bij GAS zijn. Eulberg timmert zorgeloos verder aan zijn diorama. Sommigen noemen dat liefdevol de stijlkamers van de natuur. Eulberg knikt instemmend. Die van hem is al heel wat jaartjes in aanbouw.