Het is in deze hectische, onzekere tijden uiterst verleidelijk om de ogen maar te sluiten, het verstand uit te zetten en wat te gaan ronddobberen op zoete zachte wolken. Iemand die deze pluizige pillen via de oren toedient is Jason Corder. Werkend onder de naam Offthesky omschrijft hij zichzelf als een experimentele geluidskunstenaar. Dat is beslist te veel eer, als je af mag gaan op zijn meest recente album ‘The Serpent Phase’. De indruk die de muziek maakt, is van een massa waar je in kunt blijven knijpen zonder ooit op weerstand te stuiten, zonder een tastbare vorm te ontmoeten. Het zijn welluidende, licht golvende samenklanken, waar soms een saxofoon of een viool uit opduikt. Een enkel belletje maakt zich kenbaar, een diep knorren. Alles even fluwelig, alles omgeven door dikke lagen kunstmatige galm. Dan is het werk van Isnaj Dui, het alias van de Britse fluitiste Katie English en blijkbaar een geestverwant van Corder, aanzienlijk frisser van toon. Haar meest recente cd ‘Dioptrics’ begint met plinkende snaren, die helder afsteken tegen lange, zoevende fluitakkoorden. Isnaj Dui is niet bang voor dissonanten, en al evenmin voor stemmingen die zich ophouden tussen en naast de tonen van de piano. Daarmee creëert ze prettig schurende resonanties, terwijl de muziek zelf quasi-onschuldig aandoet, als doortrapte kinderliedjes vol herhaling. Ze zet elektronica in om kleuren bij te vijlen, aan te scherpen, of af te ronden. Als ze galm gebruikt, is die vaak akoestisch. Ook bij haar ontwaar je galm in meerdere lagen. Die kleven niet aan elkaar, zoals bij Corder, maar wekken de indruk dat je de melodieën uit verschillende vertrekken komen. Ze speelt met de ruimtelijkheid van het geluid. Het is alsof je in een landhuis staat, met muzikanten verspreid over de kamers. Het zou prettig zijn haar eens live aan het werk te zien en te horen.