Mooie titel. Bovendien eentje die de lading goed dekt. Burnt Friedman staat, wel of niet met voormalig Can-drummer Jaki Liebeszeit, garant voor in (onder andere) dub en in free jazz gedrenkte instrumentals, die zich afwisselend laten beluisteren. Ze kunnen prettig aanvoelen, maar ook irriteren: hou eens op met dat muzikantengepriegel, mannetjes! Andere artiesten op dit album kunnen net zo moeilijk doen, om vervolgens weer heerlijk te swingen (Space Bossa van Replicant Rumba Rockers). Friedman is voor mij het best te verdragen als-ie met c.q. als The Nu Dub Players in de weer is. De twee bijdragen van Beige zijn het meest maf, maar, nogmaals, een gemakkelijk album is dit niet. Het ademt de sfeer van intellectuelen die met elkaar ingewikkelde theorieën verzinnen, gewoon omdat ze graag ingewikkelde theorieën verzinnen. En dat is (theoretisch gezien) allemaal interessant en reuze knap, maar het komt nogal afstandelijk over. De muzikant vs. de luisteraar. Misschien is het beste van dit album de titel.