Het mooie aan de versplintering van het improvisatiewereldje is dat je nooit klaar bent met ontdekken. Zo hadden we nog niet echt kennisgemaakt met het werk van pianist Nico Huijbregts, die nochtans al ruim twee decennia in de weer is met woord, beeld en muziek. Voor ‘Dialogue Dreams’ kwam hij op een idee dat even excentriek als eenvoudig was: waarom niet eens een zestal jonge(re) muzikanten uitnodigen om met hen een resem interacties aan te gaan? Hij kreeg medewerking van zangeres Simin Tander, pianiste Laia Genc, gitaristen Jasper en Bram Stadhouders, tenorsaxofonist Mete Erker en bassist Dion Nijland. Het resultaat: vierentwintig duo-improvisaties, verspreid over twee cd’s, die de muzikanten tussen de twee (Genc, Erker) en zeven (Nijland) keer laten horen terwijl ze in de weer zijn met Huijbregts. Als geheel heeft de release een enorm bereik, maar ook individueel wordt indruk gemaakt, met vaak korte dialogen (twee derde blijft onder de drie minutengrens) die zwalpen tussen jennende en soms geënerveerde spanning, nerveuze abstractie en verrassend ingetogen lyriek. Vooral Erker kiest voor de omfloerste aanpak, die dan weer haaks staat op het gerafelde spel van Jasper Stadhouders, nog schurend in ‘Toupée Tourist’, maar al helemaal van de pot gerukt in het agressieve samenspel van ‘Twosome Dual Dirt’. Tander laat dan weer twee gezichten zien, met enerzijds schizofrenie à la Maja Ratkje, maar even later verleidelijk als een echte sirene. Huijbregts toont zich ook een zeer bekwaam en veelzijdig muzikant, die afwisselt tussen delicate tingeltangels en heftige clusters, tussen openheid, ademruimte en soms versmachtende interventies. Het is het soort album dat in handen van ondoordachte enthousiastelingen had kunnen leiden tot een even excentrieke als richtingloze collage, maar hier uitgroeit tot een weelderig feest van ideeën en sferen, dat door de strakke focus en compacte duur van de stukken steeds opnieuw weet te verrassen. Een geslaagd project.