Vanuit Nantes, Frankrijk poogt Watertank ons van zijn kunnen te overtuigen n faalt deerlijk. We kozen de plaat omdat ze uit komt op Solar Flare, een label waar regelmatig meer dan behoorlijke noiserockbands een thuis vinden. Watertank, met de opvolger voor hun debuut ‘Sleepwalk’, stelt ons echter over de hele lijn teleur. De groep bestaat sinds 2003, al is Watertank nooit echt heel actief geweest tijdens zijn bestaan. Pas na tien jaar werd het debuut ingeblikt, en nu is er sneller dan verwacht een opvolger. De vele bezettingswissels hebben de band echter een richting doen opgaan waar we weinig mee kunnen. Het kwintet is bovendien weinig consequent als het op zijn muzikale stijl aankomt. De plaat, net iets meer dan een half uur voor negen nummers, begint nog redelijk met ‘Automatic Reset’ en ‘Fever’. Twee redelijk logge stonernummers die niets nieuws laten horen maar ermee door kunnen. Het zijn de enige twee waarop we nog enigszins kunnen luisteren, zeker gezien de irriterende stem van Thomas Boutet. En dan zakt de boel helemaal in. Derderangs doorslagjes van Quicksand, Foo Fighters en andere stadionrockers domineren het groepsgeluid. Bij elk nummer poogt Watertank een ietwat ander aspect te benadrukken. Iets meer punkrock, iets meer poprock, een scheutje Rage Against The Machine, het wordt allemaal in de groep gegooid maar het werkt nooit. We stellen het radicaal deze keer: miskleun.