Dit is het eerste solo-album van de Zuid-Afrikaanse Desire Marea, die voorheen samen met Fela Gucci het duo FAKA vormde. Waar FAKA zich vooral liet beïnvloeden door lokale dansmuziek, slaat de genderfluïde Marea op dit debuut de vleugels uit naar een meer westers geluid. Af en toe zijn er zeker nog invloeden uit Afrikaanse elektronische muziek te horen zoals bijvoorbeeld op het nummer ‘Tavern Kween’, maar de nummers die in Zulu gezongen worden zijn de duidelijkste tekenen van Marea’s wortels. Om Marea’s falsetto stem kan niemand heen, en in combinatie met de soms bevreemdende elektronica dringt een vergelijking met wijlen Scott Walker zich op, hoewel ‘Desire’ nergens zo indringend wordt als we van Walker gewend waren. Dat hoeft ook niet per se, maar het geeft wel aan waar het aan schort op dit debuut. Hoewel alle nummers afzonderlijk goed zijn, verschillen ze onderling soms zoveel qua geluid en sfeer dat er moeilijk een eenheid valt te ontwaren. In plaats van je te laten meevoeren naar Marea’s universum, moet je als luisteraar bij ieder volgend lied weer opnieuw acclimatiseren. Dat maakt ‘Desire’ tot een ingewikkeld album waar je je nooit helemaal in kunt verliezen, hoe goed je je best ook doet. Toch zijn er genoeg interessante ideeën aanwezig, en nummers als ‘Zibuyile Izimmakade’ en het bijna tien minuten durende ‘Studies In Black Trauma’ zijn beide fantastisch op hun eigen manier. Dat we hier met een talentvol muzikant te maken hebben, is duidelijk en, hoe onevenwichtig ook, ‘Desire’ maakt nieuwsgierig naar wat Marea de komende jaren verder nog voor ons in petto heeft.