Bloodiest komt uit Chicago en trok voor het debuutalbum Descent naar de Electrical Audio-studios van Steve Albini om er samen met Sanford Parker te werken. Het is meteen een indicatie voor het feit dat Bloodiest niet zomaar doet wat van een label als Relapse wordt verwacht. Grenzen verleggen, conventies omzeilen, negeren, slechten, daar gaat het om. De zes mannen en één vrouw die Bloodiest vormen hebben al hun sporen verdiend in bands als Yakuza, Sweep The Leg Johnny, 90 Day Men, Atombombpocketknife en Follows. Aan snelheid doet deze band niet, wel aan log, zompig, traag, rustig, symfonisch, noiserock, sludge en bij momenten zelfs naar singersongwriters neigende songs. Bedenk hoe een mix van Neurosis en Nick Cave And The Bad Seeds zou klinken, en we zijn dicht in de buurt van wat Bloodiest beoogt. Grote troef van de band is ongetwijfeld Bruce Lamont, saxofonist bij Yakuza en hier prominent aanwezig met zijn obsessieve en angstopwekkende zang. En die past uitstekend bij de epische en tegelijk filmische songs van Bloodiest. De band schrikt er niet voor terug loodzware riffs af te wisselen met fragiele stukken waarin stilte alle ruimte krijgt en heeft zo een van de meest verrassende albums afgeleverd die Relapse de laatste jaren uitbracht. Doom, sludge en postmetalfans: allen gelijk zullen hier zeer veel plezier aan beleven. Lamont heeft trouwens op At A Loss Recordings zijn eerste soloplaat uit, Feral Songs For The Epic Decline. Lamont werkte in twee sessies voor zijn solodebuut. In 2006 en 2007 werkte hij aan vier songs die samen Feral vormen, in 2010 blikte hij nog drie songs in, en dat werd The Epic Decline. Opener One Man Stands On The Earth misleidt ietwat door zijn folky aandoende, singersongachtige zang en ook de muziek klinkt hier nog behoorlijk conventioneel. Daarna gaat Lamont echter aan het freewheelen. Drones, ambient, doomjazz, psychedelica, industrial, en uiteraard zijn saxofoon, al is die meestal nauwelijks als dusdanig te herkennen. Daar bovenop voegt Lamont hier en daar aan India refererende invloeden toe, een net te verteren wereldmuziekje. Let wel: het is en blijft een plaat uit de geest van Bruce Lamont, vrolijk worden we er niet van. Ook onder handen genomen door Sanford Parker, die eerder ook werkte met bijvoorbeeld Pelican, Unearthly Trance en Minsk, is het nieuwe album van Indian uit Chicago. Vorig werk verscheen op Seventh Seal, maar met Guiltless en een nieuw label zal het deze doomfanaten zeker lukken om een breder publiek te bereiken. Indian is een band die weigert compromissen te maken en vol gaat voor een logge, heavy en trage sound die drijft op een scala aan machtige gitaarriffs en veel feedback, waarrond mokerslagen en een machtig schreeuwende stem worden geweven. Dylan OToole is, ondanks het feit dat zijn stem ver naar achteren zit gemixt, diep in de drone die Indian gebruikt om de zeven songs nog imposanter en bombastischer te maken, perfect hoorbaar. Voeg daar de vuile productie van Parker aan toe en epische songs als The End Of Truth, Benality en het titelnummer solliciteren uitdrukkelijk naar een podiumplaats op Roadburn. Relapse is weer helemaal terug, Bloodiest en Indian zullen daar wel voor zorgen.