Het Duitse Kammerflimmer Kollektief mag na bijna twintig jaar een genre op zich genoemd worden. Ergens tussen rituelen, improvisatie, psychrock en het einde creeëren ze een wereld van ontluisterende geheimen en intimiteit. Met ‘Désarroi’ brengen ze hun tiende album en opnieuw blijven ze zichzelf uitvinden. Lekker dissonant maar toch warm en haast comfortabel tegen elkaar in schuren met harmonium, gitaar en bas is aan het trio wel besteed. Waar de eerste albums geheel instrumentaal waren, is de stem van Heike Aumüller een steeds prominentere rol gaan spelen. Niet dat er liedjes gemaakt worden, maar wel dat de delicate stem precies op die momenten klinkt waarvan je dacht dat het nummer al perfect was en toch nog beter wordt. Het album begint met ‘Désarroi #1: Mayhem!’ dat klinkt als sjamanistische bezweringen op een wild harmonium en een piepende en krakende contrabas, en eindigt met een haast engelachtige triphopversie van punkklassieker ‘Zurück Zum Beton’ van S.Y.P.H. waarbij grimmig sarcasme heeft plaatsgemaakt voor het vieren van de maakbaarheid van de samenleving. Het vreemde wordt in de juiste verhouding met het bekende gedoseerd. Waarachtig een jubileum waard!