Derek Jarman overleed al in 1994, maar blijkbaar liep Simon Fisher Turner nog met onverwerkte gevoelens rond. Maar wat hij precies beoogde met dit nieuwe eerbetoon is ons niet helemaal duidelijk. De Jarman-connectie is wat vaag, en als geheel is ‘Super 8’ onsamenhangend. Cd 1 bevat een compositie van een uur, geheel opgebouwd uit Terre Thaemlitz-samples. Wat de relatie tussen Thaemlitz en Jarman is weten we niet, anders dan dat beiden zich altijd nadrukkelijk hebben uitgesproken voor homo-rechten. Een constante sequencer-loop weeft in en uit focus, terwijl bewerkte samples langs zeilen; een soort minimal techno zonder beats. Tussen de samples zitten stemfragmenten van Jarman, en geluiden uit zijn film ‘The Garden’. Het doet ons vagelijk denken aan een van de minder geslaagde b-kanten uit Clock DVA‘s ‘Buried Dreams’ periode. Cd 2 bevat een twintig minuten durende homage aan Jarmans film Stolen Apples for Karen Blixen, uitgevoerd door het Elysian Quartet, een jong Engels strijkkwartet. Het is een mooi stuk experimenteel klassiek, dat bij elkaar wordt gehouden door SFT’s weemoedige synthesizer en post-processing. Cd 3 bevat een lange compositie door vier improviserende basklarinetten en effecten. Ruim een uur lang dwalen de blazers door improvisaties heen, daarmee een klassiek sfeerbeeld schetsend dat prima zou passen bij een van Jarmans meer surrealistische films. Alles bij elkaar is het een onbevredigende homage, zeker van de man die ooit zo iets moois als de soundtrack voor Jarmans ‘Caravaggio 1610’ produceerde. Beter geslaagd is de soundtrack voor het recent heruitgegeven ‘The Great White Silence’, een deels gedramatiseerde documentaire uit 1924 over Robert Scotts fatale poging om de Zuidpool te bereiken. We hebben de film niet gezien, maar menen hem mooi te kunnen “horen” in de soundtrack. Geen kille glaciale ambient, maar een ingetogen soundtrack, mooi en melodische, waarin afwisselend de kou, de rustgevende schoonheid van het weidse glooiende wit en de spookachtigheid van mist te horen zijn. Het geluid is hoofdzakelijk elektronisch, maar ‘The Great White Silence’ is desondanks warm, mede door de toevoeging van field recordings (van de hand van Chris Watson), incidentele piano en een aantal passages waarin een oude, krakende grammofoon wordt opgezet als een weemoedige herinnering aan thuis. Mede door die laatste passages is deze dubbel-cd wellicht ook besteed aan fans van The Caretaker en Indignant Senility, hoewel nergens zo vervreemdend als hun werk.