Anna Homler leerden we zelf kennen via David Moss, die met haar samenwerkte voor het album ‘Dō Ya Sa´ Di Dō’. Tijdens één van zijn concerten in Gent maakte hij ons attent op haar vroege werk als ‘Breadwoman’, een karakter dat ze ontwikkelde in 1982 en waarbij ze tijdens performances in wijde kleding en een van deeg en brood gemaakt hoofddeksel optrad en zong in een eigen gecreëerde taal. Dat werk, dat Homler, geboren en getogen in Los Angeles en een graag geziene gast op Europese podia, maakte samen met Steve Moshier, werd recent heruitgegeven. Moss, zelf een begenadigd stemkunstenaar, had een tijdje een trio (The Day We Forgot) met Frank Schulte en Axel Otto, die als Sugarconnection een album maakten met Homler. Verwante geesten allemaal, die in de vroege jaren 1990 op avontuurlijke concertbezoekers heel wat indruk wisten te maken. Homler is steevast verrassend werk blijven maken en werkte daarvoor samen met onder meer Alain Neffe, Geert Waegeman, Pavel Fajt, Steuart Liebig en Nadine Bal. Telkens weer wist ze ons te verrassen en dat doet ze opnieuw met het vier nummers tellende ‘Deliquium In C’. Ze koos voor vier samenwerkingen met grensverleggende muzikanten binnen de elektronische muziek. Moshier natuurlijk, met wie ze een nauwe band heeft opgebouwd doorheen een paar decennia. Met Alessio Capovilla (van het Gang Of Ducks-label), Mark “Pylon King” Davis met wie ze een duo heeft als Voices Of Kwahn) en Steven Warwick, alias Heatsick, gelieerd aan het Berlijnse PAN-label. Het maakt de nummers divers en tegelijk door de uitermate herkenbare uithalen van Homler zeer coherent. Heer eigenzinnige gebruik van stem en objecten vormt voor haar kompanen een uitdaging om ook zichzelf te laten gelden en dat zorgt voor uitstekende en tegelijk bevreemdende nummers die perfect passen binnen het universum van deze ondergewaardeerde en veelzijdige artieste.