Eind jaren 1980 was het in Minneapolis, Minnesota (1983) opgerichte Soul Asylum één van onze lievelingsbands als het om ongeremde, grungy indierock ging. Hun eerste vier platen (Say What You Will Everything Can Happen, Made To Be Broken, While You Were Out en Hang Time) draaiden veelvuldig hun rondjes op de platenspeler. De stem van songschrijver Dave Pimer, die oorspronkelijk de drummer van de band was, intrigeerde en het was ook de tijd dat verwante bands als The Replacements en Hüsker Dü de plak zwaaiden in onze platenkast. Pimer kreeg behoorlijk last van zijn oren, de band zou er mee ophouden. Plots kwam er brede erkenning toen in 1992 Grave Dancers Union (met de monsterhit Runaway Train) voor de doorbraak zorgde. We vonden die plaat matig, een beetje te braaf, en te veel gericht op het grote stadionpubliek. Daar konden we toen, en nu, niet veel mee. Sporadisch dook de band nog eens de studio in, en nu is er plots een volwaardige opvolger voor het in 2006 verschenen The Silver Lining. Indierock met een snuif grunge is er genoeg. Verrassend is bij deze plaat echter dat Soul Asylum bijna het niveau haalt van de allereerste platen. Zozeer zelfs dat we bij een eerste beluistering dachten dat Delayed Reaction, ook door zijn titel, tientallen jaren op de plank was blijven liggen. Voor een tweetal van de tien songs geldt dat ook, maar de rest is gloednieuw en ijzersterk. Opener Gravity neemt ons mee, een kwart eeuw terug in de tijd. De band houdt een mooi evenwicht tussen rockers (Lets All Kill Each Other) en meer verstilde songs (The Streets). We zijn blij verrast dat een band die we zo lang niet meer hoorden, na al die jaren plots opnieuw aan onze kwaliteitseisen voldoet.