Na een korte redactionele discussie over de invloed van songteksten op een beoordeling -voor de een kan een songtekst een nummer maken of breken- werd deze redacteur plots de de facto recensent voor onverstaanbare talen. En Fries, daar versta je als Hollander dus niet zo heel veel van. Kleefstra Pruiksma Kleefstra maken daar gelukkig geen punt van en leveren hun teksten, fijn naast elkaar in zowel Fries als Engels, mee als bij een vertaalde dichtbundel. Best toepasselijk voor een collectie experimentele – en minder experimentele – soundscapes, incidenteel vergezeld van het gesproken woord. De mistige flarden zouden, inclusief de spookachtig en mysterieus aandoende Friese teksten, niet misstaan als soundtrack voor een H.P. Lovecraft verfilming. Echt spannend is ‘Deislieper’ echter niet; een fijn afgemixte cd is eigenlijk gewoon niet het medium voor de subtiliteit waar een soundscape om vraagt, net als een hoge resolutie CRT monitor niet geschikt is om een zeventiende-eeuwse meester in al zijn glorie te aanschouwen. Bij de eveneens Friese Reina Rodina blijft het, hoewel de thema’s van interne strijd en relationele perikelen vrij duidelijk zijn, vaak gissen naar de precieze betekenis van haar woorden. Maar waar het in feite een misdaad is om ‘Deislieper’ met oordopjes te beluisteren, doet Reina Rodinas ‘Wetterkâld’ het verrassend goed op de Nano uitvoering van de Verboden Vrucht onderweg in de trein. Bij vlagen zijn nummers als ‘Kâld’, ‘Duvel’ en ‘Rinne Fuort’, vergezeld door een minimale beat, zelfs bijzonder dansbaar. Maar die beat ebt al snel weg om plaats te maken voor imposante etherische synths. Op een pianoballade als ‘Fier’ doet Rodina plots terugdenken aan Twarres, dat Friese pop-duo dat aan het begin van de jaren nul weer net zo snel verdween als het in beeld kwam. Toch vormt het recentere werk van Björk duidelijk de grootste invloed op Rodina; ‘Hâld No Mar’ en ‘Safolle’ slaan de boeg dan ook nogmaals om in een fascinerend dromerige shoegaze richting. Die gevarieerde opzet van ‘Wetterkâld’ voelt nooit gedwongen aan; meer als een fijn gecontroleerde etherische chaos, als het ware een Borgesiaans doolhof waarin een glimp is op te vangen van wat er hopelijk nog komen gaat.