Het Finse kwartet Scent Of Flesh is aan zijn derde herhalingsoefening en al is hun death metal woest, de plaat hangt aan elkaar van de clichés, mist elke vorm van originaliteit en verrast dan ook nergens. Deform In Torture is al net zon doorsnee-cd als zijn twee voorgangers en dat is geen goed teken voor een band die in zijn hele bestaan telkens dezelfde kritiek krijgt te verduren. Acht nummers brult de band bijeen, en daar hebben ze net iets meer dan een half uur voor nodig. Als bonus bevat het schijfje nog de video voor het titelnummer, maar als ze daar een koper of fan extra mee zullen winnen, is maar zeer de vraag. Onze Vlaamse bands (Moker, Welkin) die in dit genre actief zijn, doen het namelijk stukken beter (www.scentoflesh.net). Het kwintet Dauntless is al net zo Fins en pleegt een potje death metal dat volledig in de lijn ligt van illustere landgenoten als Amorphis en Impaled Nazarene. De heren musiceren al zestien jaar zonder onderbreking en komen nu pas op de proppen met hun debuut, enkele demos niet te na gesproken. Het zijn dus echte volhouders en dat loont. Dauntless mixt behoorlijk wat thrash in zijn death, wat voor een agressieve en lompe sound zorgt. De band laat veel ruimte voor afwisseling. De tempos variëren, de drums breken niet constant snelheidsrecords en de zang, van grunt tot gewone zang, is meer dan behoorlijk. Vernieuwend of origineel is Dauntless nergens, bands als Kataklysm en Darkane gingen hen voor, maar vervelen doen de negen nummers evenmin (www.dauntlessdeath.com). Dat men ook in Zwitserland loodzware muziek maakt ligt misschien niet zo voor de hand, maar het trio beukers van Zatokrev vult meteen de leemte op. De band uit Basel is aan zijn tweede plaat toe, waarop we een zware en trage mix krijgen voorgeschoteld van hardcore en metal. Het epische karakter van de songs, de brullerige zang en de apocalyptische riffs roepen meteen de eerste platen van Neurosis in ons op. En daar is niets mis mee natuurlijk, zeker gezien de band er toch in slaagt eigen accenten te leggen. Intense en tegelijk destructieve muziek is dit, doordenderend zonder echt naar een climax te groeien maar voortdurend blijven hangen in diezelfde climax. Zatokrev verkent in tegenstelling tot Cult Of Luna, dat alsmaar softer en vervelender gaat klinken, de heavy en ruwe kant van deze stijl. Liefhebbers van het eerste werk van Swans of de platen van Yob kunnen zich met deze plaat murw, tot aan een coma toe, laten beuken. Enig minpuntje is dat meer dan een uur van deze loodzware muziek wel een beetje teveel van het goede is, want alle nummers klinken na een tijd wel allemaal heel erg hetzelfde (www.zatokrev.com).