Spencer Stephenson groeide op in de buurt van Austin, Texas. Zijn muzikale ouders stimuleerden hem om te experimenteren met klanken. Zo werd muziek langzaamaan een soort uitlaatklep voor zijn gevoelens. En die gevoelens werden de laatste jaren op de proef gesteld. Zo moest hij een aantal keer verhuizen en overleed zijn moeder. Hij trok zich terug en begon te werken aan nieuw werk onder zijn pseudoniem Botany. De muziek die hij maakt is ook hier soms ongrijpbaar. Stephenson werd beïnvloed door zijn werk als jazzdrummer maar ontrafelt hier de muziek van een hoofdrol voor ritmische elementen. Hij speelt met vage geloopte samples, de vrije vorm die hij oppikte uit de jazz van Alice Coltrane en kaduuk klinkende hip-hopbeats. Hier schuift een verloren gelopen saxofoonsample door het geluid, daar klinken in de achtergrond wat mompelende stemmen. Maar, en dat is misschien wel het voornaamste, het lijkt misschien allemaal een beetje incoherent op het eerste gehoor, dat is het niet als je dieper gaat luisteren. Stephenson probeert voor zichzelf een weg terug te zoeken uit de donkere tijden waarin hij verkeerde. Hij gaat op zoek naar dat helende licht. En die zoektocht zette hij om in een geslaagd album.