Eerlijk gezegd. We waren hem een beetje uit het oog verloren. Jammer met City Of Refuge schopte Ray Raposa het nog tot ons toenmalig eindejaarslijstje. Niet dat hij echt niets meer deed. Een jaar later bracht hij nog een plaat uit als Castanets, Texas Rose, The Thaw and The Beasts. De jaren daarna verzeilde hij in een creatieve impasse. Misschien niet verwonderlijk na de creatieve boost die hij gedurende een half decennium had. Twee jaar geleden dook hij stilletjes opnieuw op als Raymond Byron And The White Freighter. Na dat uitstapje kiest hij hier opnieuw voor zijn vertrouwde pseudoniem. De muziek wordt echter anders ingekleurd. Koos hij op de vroegere Castanets-platen nog voor vaak desolate, afgekloven americablues hier worden er blazers, synths en andere elektronische instrumenten toegevoegd aan het klankenpalet. Het wordt duidelijk dat dit de nieuwe speeltuin is van Raposa. De inzet van die nieuwe instrumenten heeft wisselend succes. Soms gaat het er beetje doelloos aan toe zoals in To Look Over The Grounds. Op andere momenten vinden we het resultaat dat weer wel geslaagd. Luister bijvoorbeeld naar de mooie elektronische grondlaag van Out For The West of de elektronisch gemuteerde stem in Tell Them Memphis. Het trucje dat hij daarin toepast kennen wij dan weer van Volcano Choir, een muzikaal project rond Justin Vernon (Bon Iver). Na dik tien jaar platen maken, blijft Raposa dus zoeken naar nieuwe muzikale klanken. Nog iets meer schaven en er komt misschien weer een meesterwerkje als City Of Refuge. Deze plaat doorstaat de vergelijking nog niet.