Tomek Mirt opereert al bijna twintig albums lang onder de radar, en we begrijpen eigenlijk niet zo goed waarom hij inmiddels niet meer aandacht krijgt van bladen, blogs en winkels. De Pool maakt stelselmatig elektronische platen die net iets anders zijn dan. Subtiel, filmisch op een ingehouden manier, met een mysterieuze sfeer en een zweem van iets exotisch. Mirt mixt vaak straatgeluiden uit Azië of savanne-opnamen uit Afrika met zacht knorrende modulaire elektronica.
Een van Mirts sterke punten is hoe hij de balans houdt tussen die field recordings en de elektronica. De verschillende elementen lopen naadloos in elkaar over, en vaak weet je niet of je naar een druppelende synthesizer luistert, of naar een Afrikaans percussie-instrument. Als er ritmes zijn, bewegen ze zich vaak ergens in de verte, om soms even naar de voorgrond door te breken op de meer puur elektronische nummers. Net al voorgaande platen als ‘Rite Of Passage’ en ‘Vanishing Land’ is ook ‘Decaying Land’ weer een aanrader voor wie z’n elektronica graag subtiel en verhalend heeft.