Vince Hunt is een man waar we op zeer onregelmatige basis contact mee houden, en dat al meer dan twintig jaar. Eerst was het met zijn fenomenale band A Witness, net als Inca Babies uit Manchester afkomstig, en dan na vele jaren niets zijn project Pure Sound. Niet dat Hunt ondertussen stil heeft gezeten. Hij werkt als freelancer voor de BBC, blijft muzikaal actief en heeft een bescheiden platenlabeltje (Euphonium). En plots duikt hij op in de Inca Babies, een band die we al lang overleden achten. Inca Babies was namelijk actief tussen 1982 en 1988 en maakte vier albums in de postpunkstijl die toen, zeker in Engeland, iets te betekenen had. Clint Boon (Inspiral Carpets) speelde keyboards op hun plaat Evil Hour en Alan Browne (Big Flame) drumde een tijdje bij de band. En toen hield het op, om in 2007 het heilige vuur opnieuw te ontdekken. Jammer genoeg voor zanger Harry Stafford overleed kompaan en mede origineel lid Bill Marten, wat de doorstart bemoeilijkte. Nieuwe drummer Rob Haynes bleef, bassist Vince Hunt werd aangetrokken en samen maken ze nu dit eerbetoon aan de overleden Marten. Het verwondert niet dat de dood alomtegenwoordig is op deze plaat, die muzikale herinneringen oproept aan Gun Club, Gallon Drunk, The Triffids en andere swampbluesrock. Twaalf songs met Tumblin Man, Even Lovers Drown en Cant No Tombstone Hold My Carcass als huidige favorieten. We genieten en verzekeren er ons van het contact met Hunt niet te verliezen. We houden wel van dit soort verrassende platen van uit de as verrezen bands. Met toevoeging van Roz Hayward zijn de drie mannen van Inca Babies allemaal present op het vierde album van Hunts eigen Pure Sound. Het album klinkt deze keer dan ook veel minder als een soundscape, maar als een werk van een echte band. Minder donker van toon, kalmer en ietwat meer bezadigd. De negen songs klinken als een verademing na de donkere gekte van Inca Babies. Spoken word en omgevingsgeluiden maken net als voorheen een essentieel onderdeel uit van Pure Sound, dat er telkens weer in slaagt zijn eigen grenzen te verleggen. Op beide werkstukken is duidelijk dat de heren Stafford, Haynes en Hunt elkaar echt wel hebben gevonden. Het zijn platen als broertjes, twee loten aan dezelfde boom, divers en toch aan elkaar verwant. Manchester heeft toch nog iets leuks te bieden.