Het tweede album van Elder gaat voorbij aan de veelheid aan riffs die het debuut kenmerkten. De vijf songs, evenveel als op hun eerste plaat, gaan resoluut voor een kosmisch aandoende psychedelische ervaring, in het stoner-, doom -en sludgewereldje uiteraard. Uit Boston komt dit trio, en het moet daar aanvoelen alsof de betonnen muren op de schouders van de daar wonende mensen dienen te worden getorst, zo heavy komt de band uit de hoek. Op de eersteling draaide het bij Elder vooral om monsterriffs, zoveel mogelijk, terwijl die hier veel beter zijn gedoseerd waardoor ze veel beter tot hun recht komen. En waardoor de songs zelf ook een stuk beter tot onze hersenen kunnen doordringen om er te blijven plakken. Voor elk nummer wordt ruim de tijd genomen, telkens een tiental minuten, waardoor de band rustig kan bouwen aan zijn nummers. De zang is minder gebruld dan voorheen, en ook deze keuze is een duidelijke verbetering. Het lijkt wel alsof het trio koos om alle minder originele invalshoeken van hun eersteling te vervangen door andere elementen die wel werken en hen wel onderscheiden van het peloton. Net zoals Fu Manchu, Sleep en Electric Wizard net dat extraatje weten toe te voegen. Vooral de eerste helft van de plaat weet moeiteloos te imponeren, om dan een beetje in te zakken. Elder probeert het dan wat kalmer aan te doen, maar is er niet matuur genoeg voor om die keuze echt relevant te maken. Beuken moet Elder, hoe mogen ze zelf invullen.