Met het tweede album Dead Legs & Alibis is Dark Captain in naam in naam geslonken, maar in band gegroeid. Het duo dat Dark Captain, Light Captain was is in de afgelopen jaren uitgegroeid tot een vijfkoppige band. Begrijpelijk dan ook dat het geluid op de opvolger van Miracle Kicker breder geluid heeft het debuut. Op het eerste gehoor lijkt echter de variatie geheel te ontbreken. Steeds dezelfde ingetogen zang, soms in even ingetogen koortjes. Vrijwel de gehele plaat een terughoudend up-tempo ritme, als een joggende man op het randje van de eindsprint, en roffeltjes op de gitaar. Alsof de band niet opgang wil komen, maar liever broeierig tegen de eruptie aanhangt. Die terughoudendheid herbergt echter meer spanning als de plaat meer aandacht wordt geschonken. Dwarrelende blaaspartijen in de dichte textuur, die juist tegen de bedriegende lichtzinnigheid ingaan. Kleine inkleuringen met de laptop, drumpartijen die steeds subtiel van patroon wisselen en percussie invulling van belletjes en klokkenspel bieden avontuur in de achtergrond. Daardoor doet Dark Captain denken aan The American Analog Set die op vergelijkbare wijze zijn indietronic opbouwt, maar wel met verwijzingen naar shoegaze en postrock. Voortdurend ingehouden, maar met meerdere lagen aan botsende spanningen in de onderlaag. Alleen in afsluiter Flickering Lights gaat het Britse gezelschap voor de explosie, maar slaat dan ook meteen genadeloos toe, juist door vanuit het kleinste naar de volledige bombast op te bouwen. Haast zoals postrock bands als Explosions In The Sky te werk gaan. Een knaller aan het eind van een rustig zacht maar indrukwekkend voortkabbelende ontdekkingsreis.