Al meer dan een decennium lang is Herman Klapholz de ongekroonde Meester van de dark ambient van de Lage Landen. Hij is zo goed in zijn vak dat hij terecht wordt vergeleken met grootmeester Lustmord. Als Ah Cama-Sotz zou hij bijgevolg nog jaren kunnen teren op die reputatie en lekker op veilig kunnen spelen door steeds weer dezelfde atmosferische spookambient te produceren. Dat doet hij dus niet. Na eerdere experimenten met (industriële en techno) ritmes, stemmen en genrevreemde accenten op bijvoorbeeld het twee jaar oude The Way To Heresy, trekt hij ook ditmaal opmerkelijke stijlregisters open. Dead Cities opent met religieus getinte ambient (en dan is Raison DÊtre natuurlijk nooit veraf) en sluit af met dansvloergerichte, industriële bigbeats. Tot zover niets aan de hand dus, maar dat ACS ooit nog dub zou integreren in zijn geluid, had niemand durven voorspellen. ‘Ereshkigal en Rites Ov Dub houden namelijk het midden tussen Summit en Suns Of Arqa. Het Midden-Oosten vormt dé rode draad op Dead Cities waardoor het onderhuidse geluidenpalet zo nu en dan opvallende gelijkenissen vertoont met Muslimgauze, die andere onvermijdbare referentie. En zo wijst Herman Klapholz ons op zijn manier de weg naar Mekka.